Nuth van Toen VARIA

  Een ‘notabel’ verhaal uit de overlevering 😉 NOTABELEN, je had ze in elk dorp: de burgemeester, mijnheer pastoor, de dokter, het hoofd van de school; mensen “met aanzien” waar de hoed voor werd afgenomen. Het rijtje kon nog wel een eind langer zijn want ook de veldwachter, de stationschef en de postkantoorhouder, en znog wel een paar verdienden respect… vonden zeker zij zelf. Opper-notabele   in het dorp was -natuurlijk met afstand-   de Baron! De postkantoorhouder had zijn eigen koninkrijk binnen het dorp: een houten kantoortje tegen de gevel van zijn woonhuis. Het kantoor iets groter dan de postzegels die hij daar verkocht maar naar eigen mening toch zeer notabel. Gehuwd binnen een gegoede familie waarvan twee dochter een burgemeester aan de haak hadden geslagen. Dat straalde toch ook wel een beetje op hem af … Binnen zijn koninkrijk (lees het postkantoor) stelde hij de regels. Het kantoor was pas open als het loket vanuit de woonkamer werd neergelaten en sloot als het luik

    Inleiding: Bij slachtoffers van de tweede wereldoorlog denken we vaak aan de vele soldaten die gesneuveld zijn tijdens de gevechten of aan de miljoenen Joden en andere vervolgde bevolkingsgroepen die vermoord werden in de concentratiekampen.   Dit verhaal gaat over een andere groep oorlogsslachtoffers: Dwangarbeiders. Meer dan een half miljoen Nederlanders, ook mannen uit Nuth en Vaesrade, moesten tijdens de oorlog gedwongen   werken in Duitsland. Tienduizenden zijn daarbij gewond geraakt   of om het leven gekomen tijdens het zware, onveilige en ongezonde werk, op de vlucht of in een Duits gevangenenkamp. Soms werden dwangarbeiders bij terugkomst in Nederland uitgescholden voor verrader omdat ze in Duitsland “voor de Duitsers” hadden gewerkt. Maar dat was natuurlijk niet terecht: ze waren niet vrijwillig gegaan ze waren gedwongen! Ook zij waren slachtoffers van de Duitse onderdrukking tijdens de tweede wereldoorlog.   Hein Cobben, Nol van Geenen, Leo Moonen en Har