Nuth van Toen VARIA

Vaesrade, een dorp met  kerk zonder kerkhof Mijn grootouders, het echtpaar Ritzen-Beckers, woonden in Vaesrade en liggen daar ook begraven…dat klinkt logisch maar zo vanzelfsprekend was dat begin vorige eeuw niet: Waarom een dorp zo lang op zijn kerkhof moest wachten. ’n Reconstructie aan de hand van oude krantenartikelen. In 1939 was de St. Servatius parochie de jongste parochie in Nederland. Eeuwenlang hoorde de Vaesrader geloofsgemeenschap bij de parochie St. Bavo. De Vaesradenaren werden in Nuth gedoopt, getrouwd en begraven. Hoewel er al vanaf eind 1500 een kapel was en vanaf begin 1700 opeenvolgende kluizenaars iets van lokale diaconale zorg leverden zou het nog tot 1939 duren voordat Vaesrade als parochie volledig zelfstandig -met eigen pastoor- kon opereren. In die periode zouden nog twee kerken gebouwd worden en 14 rectoren de revue passeren. In 1855 moest de laatste kluizenaar Michael Hellerfort zijn ambt opgeven. Het Bisdom had besloten Vaesrade te verheffen tot rect

  De Vaesrader zielzorg: Van Kluizenaar via Rector naar Pastoor. (met dank aan Hub J. Ritzen) Vaesrade had ver vóór Nuth een zelfstandige bestuur. Terwijl Nuth tot 1626 ondergeschikt was aan Klimmen en behoorde tot het Land van Valkenburg mocht Vaesrade zich al in de 14 e eeuw een “Heerlijkheid” noemen met eigen administratief beheer en rechtsprekende schepenbank. Wat betreft de zielzorg lag dat wat anders en hoorden de inwoners van Vaesrade van oudsher tot de parochie Nuth. Voor officiële aangelegenheden (doop, huwelijk, begrafenis) maar ook de dagelijkse kerkgang waren de mensen aangewezen op de kerk en pastoor van Nuth. In 1596 werd er een Kapel in Vaesrade gebouwd, ongeveer op de plek van de tegenwoordige St. Servatius kerk. Voor het dagelijks gebed zal dat zeker verlichting hebben gegeven en een wandeling naar Nuth hebben uitgespaard maar voor doop en begrafenis (en alles wat daartussen kerkelijk nog voorviel) moest je toch echt in Nuth zijn. Pas in de 18 e eeuw kwam