Nuth van Toen VARIA

  Van Dorpstraat naar Kerkstraat en weer terug naar Dorpstraat.    Op deze foto de Dorpstraat begin 1900. De kerk is dan nog niet groots verbouwd en de oude kosterswoning ligt nog pontificaal naast de trappen van de kerk.   Vóór 1900 liep je minstens zo makkelijk vanaf "boekhandel Claessens" (voorlangs de kerktoren) over de Kamp naar Kathagen (de blauwe route op de kaart)  als langs de landelijke Geitenweg (de rode route) , zoals dat stuk van de stationsstraat vroeger heette.  Nà café Driessen en Villa de Wever was er geen bebouwing aan de latere provinciale weg tot aan de Kathagermolen (m.u.v. Huis de Dael). Niet verwonderlijk dat de weg met de meeste bebouwing in die tijd (langs de kerktrappen) de Dorpstraat werd genoemd.  Met de komst van het spoor en het station veranderde dat en werd de provinciale weg ontwikkeld die vanaf het Molenveld dan ook rond 1930 Stationsstraat gaat heten. Het geeft wel aan hoe belangrijk dat station in die tijd gevonden werd om zo&

  Vaker wordt de vraag gesteld: “Villa de Wever, waarom is die in Godsnaam afgebroken?” en minstens zo betreurenswaardig “waarom is het prachtige   park met botanische tuin door asfalt en bakstenen vervangen?” Nu is Joep 'n verzamelaar van foto's en geen historicus -ook geen pretenties in die richting - maar hij heeft wel 'n idee hoe dit alles zo onfortuinlijk is gelopen. Om maar te beginnen met dat afbreken. Het pand is inderdaad uiteindelijk gesloopt, echter nadat het eerst in 1957 in brand was gestoken door... Ja! de gemeente Nuth zelf !... , die had het lumineuze idee dat dat wel een aardige oefening voor de vrijwillige brandweer zou zijn. Branden wou het pand -zelfs met hulp van oude autobanden- overigens maar moeilijk en het blussen was vervolgens ook geen onverdeeld succes. Daar ging natuurlijk nog een verhaal aan vooraf. De villa van de Wever's was gebouwd door apotheker Frans de Wever rond 1875. Zijn zoon August had zich weliswaar   als huisarts in de v

  Hoewel Nuth geen “mijndorp” was zoals bijv. Hoensbroek, Brunssum, Heerlen, Kerkrade enz. is de ontwikkeling van het dorp onlosmakelijk met de kolenwinning verbonden. Vorige eeuw speelde het dorp een zeer belangrijke rol bij het transport van kolen over het spoor richting het noorden. Zeker als vanaf 1910 de kolen van de Staatsmijn Emma en enkele jaren later ook van de Sm. Hendrik via het mijnspoor naar Nuth als overlaadstation worden vervoerd.   Bijna driekwart eeuw wordt nagenoeg alle kolen uit Limburg via Nuth getransporteerd. Het mijnspoor eindigde aanvankelijk in Nuth en werd pas begin jaren ’30 doorgetrokken naar de haven in Stein. Begin ’60 er jaren werd er meer dan 10 miljoen ton kolen per jaar vervoerd. Met een laadvermogen per wagon van 30 Ton zijn dat pakweg 350.000 wagons/jaar ofwel 1000 wagons per dag!    Het spoor met rangeerterrein in Nuth was dan ook gigantisch en wel 20 sporen breed. Nuth had dan ook een grote groep inwoners die direct of indirect betrokken ware

  De eerste (1895) en laatste (1950) statiefoto van de drie eeuwen oude Schutterij St. Bavo (anno 1649). 1895 Schutterij Nuth leden van de schutterij St. Bavo in Nuth in 1895, oa.: Johan Krings van de Pletsmolen (generaal), Jan loop, Giel à Campo, Hubert Crijns, Piet Stouthamer, Hubert Kusters, Jacques Feron, Hubert Bemelmans, Giel Rademakers, Peter Hamers, Hubert Muitjens en Jacob Jansen   Met een besluit van de Gouverneur zag de schutterij in 1841 officieel op papier het levenslicht maar in werkelijkheid was de vereniging veel ouder. Het is niet met zekerheid precies te zeggen maar in 1950 werd groots   het 300 jarig bestaan gevierd tijdens het Bondsschuttersfeest in Nuth. Uitgangspunt was het jaar 1649, als datum gegraveerd in de oudste zilveren koningsplaat van de vereniging. Een lange historie waarvan de laatste 25 jaar vooral gekenmerkt werd door veel gekrakeel en geruzie tussen de leden en waar de verbroederende schutterskameraadschap vaak ver te zoeken was. De autoriteite