Herinneringen aan Marieke en Lenie Brassé

 

Herinneringen aan Marieke en Lenie Brassé  (nu de foto’s nog!)

 

 

Marieke (*1889) en Lenie Brassé (*1896) waren dochters uit het kinderrijke gezin van kantonnier Martin Brassé en Anna Diederen uit Hunnecum. 13 kinderen werden er tussen 1887 en 1908 geboren.

 

Marieke en Lenie bleven hun hele leven ongehuwd. Om de dames toch op een onafhankelijke manier in hun levensonderhoud te laten voorzien had vader Brassé in de jaren ’20 een kruidenierswinkel overgenomen van de familie Wilhelm onder aan de stationsstraat. Die winkel lag op de plek waar nu het snelwegviaduct de stationsstraat kruist.

Het was zoals de Duisters dat zo mooi zeggen een typische “Tante Emma laden”: ’n klein volgestouwd buurtwinkeltje waar naast de koopwaar alleen nog plek is voor de winkelierster en haar klant.

 

Marie Antoinette Leunissen die als klein kind een paar deuren verder woonde vertelde:

“…Met Lenie en Marieke ben ik groot geworden.

Lenie deed de winkel en Marieke was een beetje ziekelijk. Zij zat altijd op dezelfde plaats achter een raam. Als je na sluitingstijd nog iets nodig had uit de winkel, klopte je op dat raam en je werd geholpen. Je hoefde maar een keer in de maand te betalen. Lenie schreef alles op in een boekje. Ik werd vaak gestuurd om te betalen en dan kreeg ik ook nog een zakje snoep van Lenie….”

 

Mijn eiegen moeder vertelde me het tragische verhaal uit de crisisjaren, begin jaren ’30. Haar oudere zussen hadden naast Marieke en Lenie Brassé een textielwinkel “Gezusters Gerards” en als 14-15 jarige kwam zij regelmatig bij de Gezusters Brassé over de vloer. Op een dag dacht ze samen met een vriendin om  Lenie een groot plezier te doen door alle lege dozen in de winkel en de etalage op te ruimen. Tot hun verbazing was Lenie bij thuiskomst niet blij maar in tranen toen ze de opgeruimde en bijna lege winkel zag. De lege dozen waren bedoeld om de schijn van ruime winkelvoorraad in de crisistijd nog enigszins hoog te houden en de armoe te verbloemen. Die façade was in rook opgegaan.

 

Tijdens de oorlog was er achter de huizen aan de stationsstraat een provisorische schuilkelder gebouwd op de plek waar de Platsbeek onder de snelweg doorstroomt. De A76 moest nog volgen maar de betonnen duiker over de beek met daarbovenop het metershoge aarden talud van de snelweg lagen er al en aannemer Gerards had met houten vlonders de 30 meterlange tunnel “bewoonbaar” gemaakt. In die benarde situatie schuilden de mensen uit de buurt en het was met name Lenie Brassé die met haar geestigheid de moed erin wist te houden.

 

De winkel van Lenie en Marieke werd onteigend voor de aanleg van de snelweg en de familie Brassé onder aanvoering van broer Funs, die carrière maakte in het onderwijs, werd een nieuwe winkel met woonhuis gebouwd voor de zussen op de hoek van de Schoolstraat en de Stationsstraat.

 

Uit die tijd ken ik de dames zelf ook. Regelmatig door mijn Oma Gerards (die iets lager aan de Stationsstraat woonde) om boodschappen gestuurd met een niet altijd even lekker snoepje als toegift (tja een gegeven paard…).

 

Ook aan de Schoolstraat was het vooral Lenie de winkel dreef. Mariekes gezondheid was duidelijk minder. De dames gingen voor hun kerkbezoek niet naar de Bavokerk maar naar de kapel van het klooster waar ik in die tijd misdienaar was. Toen die oversteek voor Marieke ook niet meer mogelijk was werd “de Heer” gebracht en trok ik regelmatig in vol ornaat naast de rector, een bel rammelend, over de Stationsstraat om Marieke thuis de communie te brengen.

 

Uiteindelijk is de winkel overgegaan in handen van Jozef Royen die al een schilderszaak had aan de Schoolstraat

 

Marieke is overleden in 1966 en Lenie in 1978. Ze zijn naast elkaar begraven in Nuth.

 

Als iemand uit het geslacht Brassé foto’s van de dames heeft hou ik me warm aanbevolen en voor andere verhalen natuurlijk ook.